Op een mooie voorjaarsdag speelde de Westerharmonie op een steiger bij het Centraal Station. Passerende rondvaartboten draaiden een extra rondje. Op het repertoire stond ook een ‘Chinees’ muziekstuk met een hoofdrol voor een enorme bronzen gong. Zo’n gong hangt vrij in een standaard, aan twee haken, zodat de galm ruim doorklinkt.
Halverwege het concert stak er een briesje op. De wind kwam onder de gong, nam hem mee omhoog, tilde hem uit de haken, de lucht in. Alleen het publiek en de dirigent zagen het gebeuren.
De slagwerker stond in de verkeerde hoek.”Waaaah!” Een kreet vanaf de achterste rij. Als een buitenmodel frisbee zeilde de gong statig over het water alvorens het oppervlak te raken en ten onder te gaan.
Nog altijd ligt er ergens op de bodem van het Oosterdok een bronzen Chinese gong.
Geralda Jurriaans-Helle en Miriam van der Pol
Deze column (van ons beider hand!) verscheen op 4 juni 2014 in een verkorte versie in de rubriek “69 woorden” in het Parool, zie afbeelding.
