Met m’n klarinet achterop fiets ik naar t Vondelpark. Het wordt een warme dag en ik ben verliefd. Daar is de muziektent.
En dáár is hij!
Ik weet dat hij niet ver van het park woont. Leuk dat hij komt luisteren naar mijn allereerste concert op dit instrument. Ik krijg een kus.
Bij de muziektent sjouwen sterke orkestleden van de WesterHarmonie de pauken en andere grote instrumenten de podiumtrap op. Het gietijzeren gebouwtje van bijna 100 jaar oud is nog ontworpen door Zocher. Het is al een tijd gesloten in afwachting van restauratie. “Het was niet gemakkelijk om bij de gemeente de sleutel van de muziektent te krijgen” bromt de voorzitter van het orkest.
De dirigent zet in. Vanuit een ooghoek houd ik – al spelend – “mijn” fotograaf in de gaten. Dat ik af en toe een noot mis, valt niet op hoop ik, zo lang mijn buren geen voortekens en loopjes missen.
“Laten we snel verder gaan met het programma” aldus de dirigent in de pauze doelend op de donkere wolken boven ons. “Hier in de muziektent zitten we gelukkig droog” mompelt de bejaarde paukenist achter me.
En dan barst los het. De eerste toeschouwers vluchten het Vondelpark uit maar wij spelen door. Stralen spuiten uit de lekke regenpijpen. Het geluid van de wolkbreuk overstemt de muziek.
Terwijl het nu ook donkerder wordt, hoor ik achter me opeens een vreemd tikkend en ritmisch geluid. Het klinkt steeds sneller. Staat dat ook in de partituur? En dan slaat de dirigent af. Terwijl de muziek verstomt, draai ik me om. Een dikke straal regenwater stroomt uit het lekke dak, niet ver van de beker van de bariton. Het bliksemt en onweert. Net als alle andere muzikanten pak ik snel mijn instrument in.
Waar het publiek eerst stond, wacht nog één eenzame toeschouwer in zijn inmiddels doorweekte jasje. Terwijl het onweer wegtrekt, loop ik met mijn klarinetkoffertje het trapje af. “Ga je mee?” “Ja”, zeg ik. Sinds die zondag zijn we samen. En na 30 jaar nog steeds.
Epiloog
De bliksem op 24 september 1984 hebben we overleefd. Dat geldt niet voor keeper Jongbloed, die dag op een voetbalveld in Amsterdam Noord. De muziektent bleef nog jaren gesloten, werd een monument en is pas jaren later gerestaureerd.
Miriam van der Pol
2 gedachten over “Gedonder in de muziektent”
sweet story!! (& very sweet picture)
Wat een donders leuk verhaal! Ook m’n complimenten over de andere artikelen op de site. Ben trots dat bij het jubileumconcert Goudsiroop van mijn grootvader Herman Lureman is gespeeld. Door verblijf in Suriname kon ik helaas niet aanwezig zijn, maar mijn zus en zwager hebben genoten. Nogmaals bedankt. Succes met het korps. Vele groeten vanuit Paramaribo, Rob Lureman.